Sugar daddy in films, reportages & boeken: tussen verhaal en werkelijkheid

Geschreven door Jade Monroe · Medium · Facebook · X

De meeste mensen ontdekken het woord sugar daddy niet via een datingprofiel, maar vanuit de zetel. Je zappt langs een film, een docu of een “shockreportage” en ziet een zorgvuldig gemonteerd verhaal: dure hotels, dramatische muziek, close-ups van cadeaus en tranen. Voor je het weet, plak je dat beeld op iedereen die ooit zegt dat hij of zij een sugar relatie heeft. Pas als je rustig leest wat een sugar daddy eigenlijk is, merk je hoe hard filmtaal en echte ervaringen botsen.

Als je leven ineens een film lijkt, maar zonder regisseur

Films hebben een simpel doel: in anderhalf uur een verhaal vertellen dat blijft hangen. Dat betekent dat de sugar daddy bijna nooit “gewoon een man” mag zijn. Hij is óf de redder in nood die iemand uit de armoede tilt, óf de wandelende rode vlag die alles misbruikt wat hij kan. Grijstinten zijn saai, dus worden ze weggeknipt.

In online communities lees je vaak iets als: “Mensen doen alsof ik in een film leef, maar 90% van de tijd is het gewoon appen, studeren en werken.” De dagelijkse realiteit van sugar dating – afspraken, grenzen, twijfels – haalt de eindmontage nooit. Terwijl dat net de dingen zijn waar het in een Belgische context om draait: huurprijzen, studiekosten, en de vraag hoe jij overeind blijft. Dat zie je veel beter terug in verhalen over hoe sugar dating in België echt werkt dan in één dramatische film.

Reportages die “de waarheid” beloven, maar vooral clicks nodig hebben

Reportages en tv-programma’s verkopen zich graag als neutrale blik achter de schermen. In de praktijk voelt het vaak alsof er al een conclusie vaststond voor er gefilmd werd. De montage kiest de heftigste quotes, de meest extreme scènes, het meest fotogenieke contrast. Twijfel, saaie context en nuance halen de zendtijd niet.

Studenten vertellen online hoe ze na zo’n uitzending nog meer schrik hebben dat iemand hen herkent. Niet alleen omdat ze sugar dating doen, maar omdat ze vrezen dat mensen hen zien als dat ene stereotype uit de reportage. Voor veel sugar babies voelt het alsof hun eigen verhaal niet interessant genoeg is zolang het niet in tranen of drama eindigt. En sugar daddies merken dat hun motieven – gezelschap, mentorship, iemand een duwtje in de rug geven – amper aan bod komen.

Boeken en longreads: eindelijk ruimte voor twijfels en grijze zones

In boeken en lange artikelen zie je soms een totaal andere benadering. Daar is ruimte voor iemand die zegt: “Ik wist zelf niet of ik dit wilde, dus ik heb maandenlang getwijfeld.” Of voor sugar daddies die eerlijk toegeven dat ze dingen fout hebben aangepakt en opnieuw moesten leren praten over grenzen. Dat is minder spectaculair dan een documentaire, maar veel herkenbaarder voor mensen die er echt in zitten.

In plaats van één duidelijke moraal krijg je een slingerbeweging: van enthousiasme naar teleurstelling, van naïviteit naar veel strengere keuzes. Die toon sluit beter aan bij wat je ook in België ziet: bijvoorbeeld studentes die uit pure financiële nood zoeken naar een sugar daddy, en daarna ontdekken hoeveel emotionele bagage daarbij komt. Zulke trajecten lees je eerder in diepte-interviews en persoonlijke essays dan in klassieke “kijk eens hoe gek dit is”-reportages.

De onzichtbare schade: oordeel, schaamte en overschatte risico’s

Misschien denk je: “Ja, maar iedereen weet toch dat films niet echt zijn?” Probleem: je omgeving gebruikt die films wél als referentie. Zodra je toegeeft dat je een sugar daddy hebt (of overweegt), plakken mensen in hun hoofd scènes uit films en docu’s op jou. Jij wordt de protagonist van een verhaal dat iemand anders geschreven heeft, met bijbehorende oordelen.

Online zie je frustratie: mensen die zeggen dat ze eerder bang zijn voor roddels dan voor de relatie zelf. Ze worstelen met vragen als: “Ben ik moreel fout bezig? Of ben ik gewoon eerlijk over iets dat sowieso gebeurt?” Precies daarom zijn nuchtere overzichten, zoals de vragen in FAQ sugar daddy België, zo waardevol: ze halen de volumeknop van drama naar beneden en zetten feiten naast emoties.